İnsanlar çok mutlular değil mi ? Dışarıdan baktığımız zaman mutsuz olan kim var ki ? Mühim olan insanlara içeriden bakmak,gözlerine,kalplerine bakmak. Çoğu insan yarımdır,eksiktir. Kiminin annesi,kiminin babası yoktur,kimi aile sevgisinden yoksundur ve kiminin de gönlünde ki insan yoktur. Geceleri bu insanların göz yaşları dinmek bilmez. Bir puzzle'nin eksik parçası gibi o insanlarında bir yanı eksiktir. Kimi sevgiye muhtaçtır,kimi huzura,kimi mutluluğa ve kimi sıcak bir aile ortamına...
Biz insanlar birbirimizi sevmeyi beceremiyoruz. Bu sadece aşk anlamında değil. Bazı aileler çocuğunu sanki bir yabancıymış gibi seviyor belki de sevgilerini gizliyorlar oysa çoğu çocukta o çocuğun yerinde olmak anne,baba kavramını yaşamak ister. Ve bir de kalbindeki insana sahip olan insanlar var. Onları da bizim gibi yarım bırakılanlar kıskanıyor. Onların yerinde olmak istiyoruz.
Canından çok seviyorsun ama dokunamıyorsun,konuşamıyorsun,bakamıyorsun sadece uzaktan seviyorsun canın yana yana o insanı bekliyorsun,vazgeçmiyor,vazgeçemiyorsun...
Anılar peşini bırakmıyor,anılar bıraksa şarkılar bırakmıyor. Hep onu hatırlıyorsunuz,sizin için artık "o" olmuştur. "Biz" olmak varken sevdiğiniz yabancı oluyor size,el oluyor,o oluyor ama "Biz" olmuyor. Hayat bizi onsuzlukla sınıyor...
NOT: Kimseyi caddelerde hıçkırıklar içinde ağlayacak,onsuz kaldım dedirtecek kadar üzmeyin. Bedeli ağırdır ödeyemezsiniz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder