Ağlıyorum.. Duyan var mı ?

Sebebini bilmediğim bir hüzün var içimde. İstemsizce dökülüyor gözümden yaşlar. Oysa ben mutluydum ki,ağlamazdım hiç gündüzleri. Benim gecelerim vardı herkesten kaçıp sığındığım,hıçkırarak ağladığım bir tek gecelerim vardı. Şimdi gecemde,gündüzüm de bir oldu. Yalandan gülerken canınız acıdı mı hiç ? Peki ya ağladığınızı insanlardan gizlemek için çabaladığınız veya size acıyarak bakan insanları görünce kafanızı öne eğip daha da çok ağladınız mı.. ? Ben ağladım. Ben yaşadım bu durumu. Sizler de şu an okurken sadece bana üzülürsünüz lakin acımı anlayamazsınız...

    Sıkıldım aynı insanlardan,aynı şehirden,aynı sokaklardan,aynı parklardan.. Sıkıldım... İnsanlardan uzaklaşmak istiyorum çünkü hepsi canımı yakıyor,güvenemiyorum kimseye. En çok ne isterdim bilir misiniz ? Beni herkesten koruyan,bana sahip çıkan bir babamın olmasını isterdim. Her zor anımda yanımda olsun,onun sevgisi bana yetsin isterdim. İşte eksiğim ben sevgisiz büyüdüm belki de bu yüzden insanlardan en ufak bir sevgi görünce onlara inanıyorum ama sonunda yanılıyorum. Kötü bir insan değilim buna inanın ama hep kötülük gördüm ve görüyorumda. Yeter artık yoruldum ben hayattan. Ya buralardan çekip gitmek ya da ölmek istiyorum çünkü biliyorum ki daha çok canım yanacak. Canımın yanmasına artık gücüm yok Tanrım, kullarına bırakma sakın sen al canımı.. 

    Herkes beni mutlu,neşeli bir kız olarak bilir. Evet öyleyim veya öyleydim mi desem... Bilemedim. Bu zor günleri atlatmam gerek ve yine yalnızım,yaşasın... Hep yalnızdım ben. Bana yol gösteren,yardım eden,yanımda olan kimsem olmadı,her zorluğu bir başıma atlattım bu kadar güçlü bir kız olduğum için üzülsem mi,sevinsem mi bilmiyorum. İnsanların hayatında kenar süsüyüm. Benim yokluğum kimseye koymaz olsamda olur,olmasam da.. Kafam çok dolu,adımı bile unutur oldum biri çekip kurtarsın beni bu insanlardan,iyi insanların olduğu yere gitmek istiyorum. Farklı olan,kısacası İNSAN olan insanların yanına gitmek istiyorum,buralarda yapamıyorum..