Son zamanlarım çok güzel. Her şey yolunda,hayat güzel,kötü insanlar benden uzakta. Ama içimde bir boşluk var,bazen kendimi çok yalnız hissetmemi sağlıyor o boşluk. Evet mutluyum,huzurluyum lakin bazen hüzünlenmiyor değilim. Hayatımdan,yalnızlığımdan memnunum fakat bazen bilmiyorum. Yalnızlık güzeldir,karışanın olmaz,özgür olursun,istediğini giyersin,istediğin yere gidersin kısacası yalnızsan hayat sana güzeldir ama gelelim fasulyenin faydalarına. Bir süre sonra insan yalnız olmaktan sıkılıyor çünkü başını yaslayacağı bir omuz,derdini anlatacağı ve mutluluğunu paylaşacağı birini arıyor. Bir de bana gelelim... Hayattan bu sıralar ne istediğim belli değil. "Belki"lerle geçiyor günlerim. Diyorum ki :
Belki de hayatımda biri olmalı,
Belki de olabildiğince yalnız kalmalıyım,
Belki de bu şehri hatta bu ülkeyi terk etmeliyim,
Belki de gideni beklemeliydim,
Belki de aşk bana yakışmıyor.
Belki bir gün beni seven biri de olur,
Belki de en doğrusu bu,
Belki de yeni bir aşka yer açmalıyım kalbimde..
Bu belkiler hiç bitmez. Ama hayır yeni bir insana ve aşka hazır değilim. Korkuyorum terk edilmekten,sevdiğim kadar sevilmemekten,kandırılmaktan,aldatılmaktan... Korkuyorum işte belki de korkumu yenmem gerek fakat ben ömür boyu sevebileceğim,huzurlu ve mutlu olabileceğim biriyle olmak istiyorum. Korkarak sevmek istemiyorum birini. Gerçi bir saniye sonra ne olur bilemeyiz ama artık kaybettim hislerimi sanırım. Kalbim durdu galiba atmıyor gibi. Bir gün yeniden atmasını umuyorum ama yine acı çekecekse hiç atmasın.
İşte bu şekilde geçiyor hayatım "Belki"lerle... Yalnızlığımdan şikayetçi değilim,yeni bir aşk peşinde de değilim,bazen sadece "keşke olsaydı"diyorum bu çok düşünmekten oluyor. En iyisi çok düşünmemek anı yaşa geç. Özdemir Asaf'ın da dediği gibi "Yalnızlık paylaşılmaz,paylaşılsa yalnızlık olmaz" Ve ben yalnızlığımı paylaşmamakta kararlıyım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder